Welkom Elena!

Ja hoor, ze is er: het allereerste Camargueveulen van fokkerij
De Walschot: Elena!
Afgelopen maandag kwam ze ter wereld, zonder complicaties.
Moeder Valencia pakt haar taken goed op en zowel moeder als dochter maken het goed.

Gefeliciteerd met de kroost!

CAMAGRI 2014

Op 14, 15 en 16 februari 2014 reisden we af naar het zuiden van Frankrijk om getuige te mogen zijn van het jaarlijks evenement rondom het Camarguepaard: CAMAGRI.

FOKKERSDAG 


Vrijdag om 14.00 uur komen we aan op het terrein. Vrijdag is ‘fokkersdag’. Alle manades (stoeterijen/fokkerijen) uit de buurt en elders uit het land zijn er. Het is nog vrij rustig en iedereen doet alles op z’n gemak. Overal lopen Camarguepaarden, aan de hand, bereden, aangespannen. In de beide carrières (bakken) worden paarden die te koop zijn geshowd, wordt losgereden voor de wedstrijden en op de rest van het terrein loopt alles door elkaar: mensen, paarden, honden. Het is er gezellig en ontspannen. Een pizza haal je te paard, na 10.00 uur geen koffie meer (enkel nog alcohol) en voor de belangrijkste maaltijd van de dag – de lunch – is een heus restaurant ingericht in de grote witte tent. Het is een aparte beleving.

TRI DE BÉTAIL


Het eerste onderdeel dat we bekijken is weliswaar knap, maar wat minder interessant voor het publiek, omdat het op afstand gebeurt. Dat moet ook wel, want het vee dat er loopt is niet bepaald mak. Eén stiertje moet uit de kudde worden geïsoleerd door een ruiter te paard (een zogeheten gardian of gardianne). Er doen verbazingwekkend veel dames mee! De gardianne in dit filmpje heeft niet veel geluk. Haar nog wat onwennige Camarguepaard ziet het hele gebeuren niet echt zitten en lijkt qua beweging meer op een stiertje dan op het paard dat het stiertje uit de kudde moet zien te drijven:  http://youtu.be/_GtR5FH4qvM.

STRODORP OP Z’N ZUIDFRANS


In de eigenlijke schuur van de Mas de la Cure is een markt ingericht. Daar wordt alles dat met het Camarguepaard en de cultuur daaromheen te maken heeft, te koop aangeboden. Tegen gruwelijk hoge prijzen overigens. Je vind er zadels, tuigage, dekjes, allerhande attributen en kleding in Camarguestijl, maar ook foto’s, oude prenten, boeken, foerage, champagne, sleutelhangers en meer. Leuk om even doorheen te lopen en de zaken eens rustig van dichtbij te kunnen bewonderen.

180 GEVULDE PAARDENBOXEN


Zo’n jaarlijks evenement is natuurlijk dé kans om je eigen fokprodukt in de kijker te rijden. Mede daarom zijn er maar liefst 180 mobiele paardenboxen opgebouwd en er staat er niet één leeg. Fokkers nemen hun paarden mee naar Camagri om zich te profileren, dekkingen door hun hengst binnen te halen, maar vooral ook om ter plekke paarden te verkopen. Op oude Nederlandse veemarkten gaat dat nog met handjeklap. Hier ook. Veel paarden wisselen tijdens Camagri van eigenaar. De prijzen zijn al jaren vrij stabiel en ook nu gaan er heel wat van de hand voor behoorlijke nette prijzen.

Heb je je oog laten vallen op één van de paarden die je ziet, neem dan gerust contact op met Rolf en Heleen Oosterveld (rolfoosterveld@wanadoo.fr). Zij wonen en werken in Frankrijk en zijn bekend met de wereld van het Camarguepaard. Ook kunnen zij bemiddelen bij de aankoop van een paard, de contacten met de verschillende fokkers en het vervoer naar Nederland.

SHOWEN EN LOSRIJDEN


Zaterdag komen we om 09.30 uur aan en is het hartstikke druk op het terrein. Overal lopen mensen, de bars staan vol, er wordt volop ‘gewinkeld’, genuttigd en gepraat. Ook vandaag zijn de twee carrières weer toonbeeld van show. Bovendien zagen we voor het eerst ook dat andere mooie Franse oerpaardje lopen: de Merens! Er worden allerhande paarden getoond, in alle leeftijdsklassen, er worden demonstraties gegeven in de Camarguaanse rijstijl, in dressuur, springen en in aangespannen rijden. Daarover later meer. Klik hier om een aantal hengsten te bekijken: http://youtu.be/Q9jW86m_HG8 en hier om twee dames te zien losrijden: http://youtu.be/Hrhc0hAUli0 en http://youtu.be/6Nofh-NHNxA.

TESTOSTERON ALOM: DE FERRADE


Om 10.00 uur staan we op een enorm weiland waar in de ene hoek een volle vrachtwagen met jonge stieren geparkeerd staat en in de andere uithoek een lege. Op het land achter de volle wagen, rijden talloze gardians en gardiannes hun paarden los. Dit ziet er veelbelovend uit. Het blijkt dat we zijn aangeschoven voor de ‘Ferrade’, dat letterlijk ‘brandmerken’ betekent. Deze wedstrijd lijkt voor de deelnemende manades een belangrijk onderdeel te zijn. Ook het publiek is in grote getale aanwezig.

Het is de bedoeling dat 4 ruiters van een manade een uit de ene wagen losgelaten stiertje (wild) zo’n meter of 2.000 ‘begeleiden’ richting de plek waar het moet gebeuren: een vak van 20 bij 40 meter waarin het stiertje aan de grond gebracht moet worden. Dat blijkt nog behoorlijk lastig. De stiertjes zijn namelijk niet handmak, maar komen zó uit het moeras. Als het lukt om het vee in het vak aan de grond te duwen – daarvoor wordt gebruik gemaakt van de ‘trident’ – moet het daar ook blijven. Daarvoor staat een horde Camarguaanse pubers klaar, die het stiertje na de val in de dan nog lege wagen moeten zien te krijgen. Geen sinecure, er zijn er verschillende die onder de afdrukken, blauwe plekken en modder huiswaarts keren vanavond.

Hier een aantal voorbeelden van wat we gezien hebben. Schrik niet, het gaat er behoorlijk ruig aan toe en niet alleen het vee valt. We hebben ook paarden over de kop zien gaan en mensen onder paarden en stiertjes zien verdwijnen. Maar uiteindelijk stond alles en iedereen weer en bleken er geen gewonden te zijn.

Een filmpje van een goed uitgevoerde oefening: http://youtu.be/umjbxAP4Oxs
Hier valt één van de paarden over een jongen: http://youtu.be/a-z3ZpbCB5E
Dit stiertje ontsnapt en verdwijnt in de bosjes: http://youtu.be/tPUdBiLAnL4
Ook dit stiertje kiest, na de val, het hazenpad: http://youtu.be/EQh6Hdhw6EM
En hier vallen stier én paard over elkaar heen: http://youtu.be/BfyOKCBzM2o

CAMARGUES VOOR DE WAGEN


Nog in kinderschoenen staat het aangespannen rijden met Camarguepaarden. Toch mochten we al vier combinaties aanschouwen. Twee prachtige vierspannen, een tweespan en een heus driespan met jonge hengsten. Dat behandelen we verderop nog even uitgebreid. Met de aangespannen combinaties wordt voornamelijk marathon gereden. Hier een paar indrukken van de presentatie in de carrière:
http://youtu.be/nBFFyiSmQHc
http://youtu.be/IsjpmtZKonA
http://youtu.be/FqRCullIhps

VAN EG TOT DRIESPAN


Van Bernard Colombet met zijn drie jonge hengstjes hadden we al gehoord. Hij werd onlangs gespot in Avignon, waar Rolf en Heleen Oosterveld hem tegen het lijf liepen en bevroegen. Vandaag mogen wij hem, zij het met flink wat Franstalige hulp van Heleen, het hemd van het lijf vragen. Al sinds 1985 runt hij een succesvolle Camarguefokkerij hetgeen in 1993 wordt bekroond met een goedgekeurde dekhengst uit eigen fok. Inmiddels fokt hij naast paarden ook de kenmerkende zwarte runderen, verkoopt paarden, stieren en vlees, leidt groepen rond, verzorgt informatiedagen en evenementen. Je kunt zelfs bij zijn manade, les Orgonons, blijven slapen: http://www.manadecolombet.fr.

Bernard was zelf fervent gardian maar heeft nu mensen in dienst voor het ruige werk. Zelfs op zijn drukke manade zijn er periodes waarin er niet zoveel te doen is. Om de paarden en gardians aan de gang te houden, laat hij ze dan het land omploegen en de terreinen verzorgen. En zo is het gekomen. Een nieuwe discipline werd geboren: aangespannen rijden. Ploegden de paarden eerst nog met een eg door het kleiachtige land, inmiddels staan er drie viriele jonge hengsten voor de wagen. Nog maar 30 maanden oud en een plaatje om van te smullen! Ze zijn uiteraard ook te koop, maar dan moet je toch wel een aardig zakcentje hebben: 20.000 euro voor het driespan. Voor wie dat niet op zak heeft, blijft het bij kijken. En ook dat is geen straf, klik maar eens op de filmpjes hieronder.
Losrijden: http://youtu.be/7ExD6IkqO90 en http://youtu.be/Z1BjMWi3Rco
Presentatie: http://youtu.be/y65HzPMEYJ0

WAT ZOU FRANKRIJK ZIJN ZONDER ETEN EN WIJN


Naast alle eettentjes op het terrein staat er een enorme witte tent waarin een compleet restaurant voor de zo geliefde lunch (standaard 3 gangen) is ingericht. Daarachter een professionele mobiele keuken. We eten er zaterdagmiddag een volwaardig driegangenmenu, de tent zit afgeladen vol, in meerdere shifts. Zaterdagavond eten we met z’n allen – Fransen, Nederlanders en Belgen – in restaurant Abrivado in Saintes Maries de la Mer. Gezellig en interessant om elkaar na alle indrukken even in alle rust te treffen en het glas te heffen op een mooie ervaring: http://youtu.be/fkEmYr5Fa9I.

MANIABILITÉ OFTEWEL BEHENDIGHEID


Op de zondag kijken we voornamelijk naar de behendigheidswedstrijden. Er zijn proeven uitgezet voor alle niveaus, van beginnend tot gevorderd. In Nederland is deze discipline uit de Working Equitation ook al steeds vaker te zien. Er zijn natuurlijk ook hier weer verschillen, met name qua ruigheid. In Nederland wordt beter gecontroleerd op het welzijn van het paard, al zien we ook hier, vooral bij de dames, steeds meer aandacht voor ‘netjes rijden’ ten opzichte van ‘de snelste zijn’. Een mooie ontwikkeling die in de machocultuur van het zuiden toch aan terrein wint. Goed om te zien!
Beginnersproef (paard rijdt eerste wedstrijd): http://youtu.be/GzKUA7-BvEY
Gevorderdenproef: http://youtu.be/bZOTY1cK8lc
Eliteproef: http://youtu.be/sJwTmxnksMo

CÉLINE LEGAZ


Eerder maakten we al melding van deze Franse cowgirl die vorig jaar een boek uitbracht over de Camarguaanse rijstijl. Maar dat is niet het enige. Al op jonge leeftijd verloor ze een oog door een jonge merrie die naar haar uitsloeg. Ondanks de jarenlange behoorlijk zichtbare littekens in het gezicht en het missen van een oog, zette ze de manade van haar ouders voort en bleef ze rijden. Op Camagri mochten we haar even ontmoeten. Ook reed ze met de hengst Riky du Bosc – niet haar favoriet, dat is Quandmême du Bosc – een Maniabilité wedstrijd. Dat ging alles behalve zoals het had moeten gaan, maar je ziet haar niet haar geduld verliezen. En naderhand oefent ze gewoon nog even rustig het slalommen in de dan lege bak. Kijk mee:
De niet al te beste proef: http://youtu.be/6VUjccPjVh0
Het naderhand oefenen van de slalom: http://youtu.be/tY6gVtu-KHs

CONCOURS DE PAYS!


We zullen het niet onder stoelen of banken schuiven: de cross vonden we verreweg het leukste onderdeel om naar (uit) te kijken. Op een flink deel van het landgoed is een parcours uitgezet met natuurlijke hindernissen, dressuuroefeningen en behoorlijk wat water. De ritten worden op zo hoog mogelijke snelheid gereden, zonder in te boeten aan controle. Vanuit volle galop moet bijvoorbeeld een aantal seconden stilgestaan en achterwaarts gereden worden. Vooral de enorme ‘waterbak’ ziet er imponerend uit als daar een Camargue doorheen galoppeert:
http://youtu.be/oCzB8g1JTwA
http://youtu.be/TnOXPf0pjgc
http://youtu.be/TnOXPf0pjgc
http://youtu.be/gxwtP8DozI8

Hoe het ook zij, CAMAGRI is een absolute aanrader voor liefhebbers van het Camarguepaard. Mocht je de kans krijgen om erbij te zijn, laat die dan vooral niet schieten! Via Camargueclub Nederland houden we je graag op de hoogte van de datums en het programma, dat – geheel op z’n Zuid-Frans – pas op het laatste moment bekend wordt gemaakt en ook tijdens het evenement nog wijzigt.

Over een innige vriendschap…

…tussen mens en paard


Onlangs kwam de club een verhaal ter ore van een moedig Camarguepaard en dito metgezel. Luc Dedeene uit België lapte na een hevig ongeval zijn Umberto weer helemaal op. Niet alleen fysiek, juist ook mentaal. Een lange, emotionele weg met een schitterend eind. Hier doet hij zijn verhaal.

“Ik ben Luc Dedeene uit Ichtegem (België), niet zo ver van Brugge. Op 25-jarige leeftijd ging ik op vakantie naar de Camargue in Saintes Maries de la Mer. Daar maakte in voor het eerst kennis met Camarguepaarden door een rit te maken langs de kust. Het fascineerde me hoe intelligent die paarden zijn. Zelf had ik op dat moment noch de mogelijkheden, noch de plek voor een paard, maar ze bleven me wel meteen bij. Ze hadden iets dat ik niet precies kon verwoorden maar waar ik direct veel bewondering voor had.

Inka & Salvador
Pas op 31-jarige leeftijd kocht ik mijn eerste paard: Inka, een 4-jarige draver waar ik enorm veel plezier aan heb gehad, al was ik toen nog meer een cowboy die aan barrel racing en pool bending deed. Toen Inka 17 jaar was, besloot ik alleen nog gewoon te rijden om hem te sparen. Ik had veel respect voor hem en hij voor mij.

Kort daarna kocht ik mijn tweede paard: Salvador, een quarter van 1,5 jaar oud. Een volledig groen paard en totaal onhandelbaar. Zelfs bij het transport liep het al verkeerd. Dat was voor mij aanleiding om me in natural horsemanschip te verdiepen. Ik leerde over het kuddegedrag en over hoe ik op een meer natuurlijke manier met mijn paard kon omgaan.

Nog geen 6 maanden later moest ik Inka laten inslapen. Hij had een bacteriële infectie en ze konden niets meer voor hem doen. Nu had ik nog maar één paard. Me bewust van het kuddegevoel moest daar dus een paard bij. En zo ging ik, met de fijne ervaring in Saintes Maries in het achterhoofd, bewust op zoek naar een Camarguepaard.

Umberto du Midi
Na wat googelen kwam ik uit bij Rolf en Heleen Oosterveld in de Auvergne. Zij hadden een 3-jarige ruin te koop staan. We reserveerden een vakantiehuisje en besloten een week te blijven. Ruim de tijd dus om kennis te maken met Umberto, al klikte het al vrij snel tussen ons. Na een zalige week, met vele ritten én een bezoek aan de fokkerij van Bernard Lepeix, werd Umberto opgeladen en verhuisde met ons mee naar België.

In de zevende hemel
De eerste maanden bouwden we vooral aan wederzijds vertrouwen door samen op stap te gaan in de bossen. De cursus natural horsemanship, die ik volgde bij Wendy Bleekemolen in Kalmthout, kon ik goed toepassen op Umberto en verstevigde onze band verder. Ik was in de zevende hemel met mijn Camarguepaard: wat een superdier.

Na drie maanden sloeg echter het noodlot toe. Op een zondagmorgen, mijn vrouw en ik waren een weekendje weg, werd ik gebeld door de hoeve-eigenaar waar mijn paarden een weide delen met die van een dierenarts. Umberto was door een raam gesprongen! De dierenarts was met zijn kleinkinderen bij mijn paarden gaan kijken en zag enkel Salvador gestrest rondlopen. Umberto leek nergens te bespeuren. Tot hij geluid uit de aanpalende loods hoorde komen. Daar vonden ze Umberto, liggend in een grote plas bloed. Hij bleek vanuit de wei door een raam van 1.50 bij 1.25 naar binnen te zijn gesprongen. Ik wist niet waar ik het zoeken moest…

Een geluk bij het ongeluk was dat de dierenarts direct de eerste zorg kon geven. Het had ook geen minuut langer moeten duren, want rechtsvoor op zijn borst was de slagader door en het bloed spoot er letterlijk uit. Na het ter plekke stelpen van de bloeding, zijn ze met hem naar de kliniek in Merelbeke (Gent) gereden. Vijfenveertig zenuwslopende minuten machteloos wachten op het tweede telefoontje dus.

Hij leeft!
Om 11.00 uur kwam het verlossende woord: Umberto had het overleefd. De kliniek-arts stelde me gerust door precies uit te leggen wat ze met hem gingen doen. Foto’s van de verschillende wonden. Het ergst was het kniegewricht rechtsvoor en de mogelijkheid dat het gewricht geraakt was. Ook linksachter boven de schenkel zat een diepe snijwond tot op het bot. Dat moest eerst onderzocht. Weer wachten op het volgende telefoontje. Ik kan je verzekeren: dat zijn angstige minuten.

Na weer een half uur kwam het volgende telefoontje. Ze konden niet goed zien of de snijwond van nu óp, tégen of ín het kraakbeen zat. Dat zou pas zichtbaar worden tijdens een operatie. Er bleek ook nog een laterale pees doorgesneden te zijn. Men kon me niet beloven dat Umberto na een operatie weer de oude zou worden. Bovendien zou ik diep in de buidel moeten tasten (‘u kunt van dat geld ook een nieuw paard kopen meneer’). Toch hoefde ik er niet over na te denken. Dat kon ook niet, want er moest vlug gehandeld worden. Na de operatie zouden ze me opnieuw bellen om de stand van zaken door te geven.

Lange, bange uren
Ik was inmiddels op weg naar huis en kan je verzekeren, dat waren lange, bange uren. Tegen 18.15 uur kreeg ik het verlossende telefoontje: de operatie was geslaagd. De snijwonden hadden het kraakbeen gelukkig niet geraakt. Een uur later kwam ik eindelijk aan in de kliniek. Het was verschrikkelijk om te zien. Umberto half van de wereld, suf van de verdoving. Ik kon nauwelijks contact met ‘m maken. Dat gaat je door merg en been. En dan moet je hem daar ook weer achterlaten… Na nog een tijd in de kliniek te hebben vertoefd en men me verzekerd had dat alles goed zou komen, ging ik uiteindelijk toch met een min of meer goed gevoel huiswaarts.

De fysieke revalidatie in de kliniek nam zes weken in beslag. Elke twee dagen kon ik op bezoek komen. Na vier weken merkte ik dat onze relatie begon te verzwakken. Ik verlangde ernaar Umberto mee naar huis te mogen nemen. Na zes weken werd hij ontslagen en mocht ik hem komen halen. Die avond stapte ik dolgelukkig en vol enthousiasme in de auto. Maar wat ik al vreesde, bleek waar te zijn: ik had geen contact meer met hem. Umberto was bang voor alles en iedereen, volledig getraumatiseerd. Hij leek zijn zelfvertrouwen volledig kwijt te zijn. Zelfs het trailerladen, dat anders feilloos verliep, was een nachtmerrie voor hem.

Terug naar min tien
Anderhalf uur duurde het voor hij eindelijk de trailer in durfde bij de kliniek. Eenmaal thuis wachtte hem een comfortabele stal. De dag erop bleef ik bijna vijf uur aan z’n zij, maar hij had totaal geen interesse in mij, noch in zijn omgeving. Alles dat we hadden opgebouwd, was verdwenen. We waren terug bij min tien in plaats van nul. Ik wist niet wat ik ermee aan moest. Ook de oefeningen in vertrouwen hielpen hem niet genoeg.

Meridiaan van vertrouwen?!
Een paar weken later kreeg ik een uitnodiging voor een workshop ‘Shiatsu voor paarden’. Ten einde raad besloot ik die te volgen, wat had ik te verliezen tenslotte? Ilse Volkaert, de instructrice, vertelde ik mijn verhaal, waarop zij me adviseerde om ‘op de meridiaan te werken’. ‘Blaas 67 voor emoties en verdriet’. Ik begreep er weinig van, maar volgde de instructies en verbazingwekkend genoeg, dit werkte! Elke minuut die ik vrij kon maken, stak ik in Umberto om hem mentaal sterker te maken.

Twaalf maanden naar victorie
Na enige tijd zijn we weer veel gaan wandelen, hetgeen de relatie ten goede kwam en de tolerantiegrens verhoogde. De revalidatie nam uiteindelijk toch wel zo’n 12 maanden in beslag en ook toen wist ik dat we er nog niet helemaal waren. Maar één ding wist ik zeker: we zouden er samen uitkomen.

En inderdaad, we zijn nu twee jaar verder en Umberto is mentaal en fysiek sterk geworden. Het trauma huist nog ergens op zolder en steekt soms de kop op. Maar wat ben ik trots dat we samen de strijd gewonnen hebben! Umberto en ik kunnen alles met elkaar. We geven zelfs shows samen. Umberto is mijn absolute held. Ik ben apetrots op hem.”

Zelf zien?
Luc heeft een drietal filmpjes van hem met Umberto (en Salvador) voor ons beschikbaar gesteld. Kijk en geniet zou ik zeggen!

Op het strand: http://youtu.be/j-ETGQlwCr0
In de stad: http://youtu.be/7W-TQpsFd1E
Horse agility: http://youtu.be/tGry8jqLtHM

Het affiche is er: Camagri 2014 staat in de steigers!

Zoals elk jaar wordt in de maand februari in Saintes Maries de la Mer de ‘Salon du Cheval Camargue’ georganiseerd. Wil je drie dagen lang ondergedompeld worden in de wereld van het Camarguepaard, dan móet je hier een keer heen. Wij gaan dit jaar in ieder geval, dus op de site of in de nieuwsbrief krijg je – zonder uit je stoel te hoeven komen – ook een indruk 🙂

Foto’s van voorgaande edities van Camagri én het voorlopige programma van 2014 bekijken? Klik hier: http://www.camargueclub.nl/camagri-2/

Hij komt, hij komt…

…die lieve, goede DEKHENGST!


Het heerlijk avondje is vroeg dit jaar: op 3 november komt namelijk de allereerste goedgekeurde Camargue dekhengst naar Nederland! Lambin du Roure is zijn naam en zijn kleine harem (Valencia du Midi & Vali du Levant) zijn al op de plaats van bestemming.

De merries zijn beide dragend: er worden dus in 2014 twee Camargueveulens geboren. Valecia draagt een veulen van Tribun de Listel en Vali van Janot de Belugo. De volgende dekking zal uiteraard voor Lambin’s rekening komen.

Tonnie en Bernadet van Stal de Walschot in Noord-Brabant gaan het kleinschalige dekstation runnen en stellen zichzelf en de paarden binnenkort aan ons voor. Via deze weg heet de club ze alvast van harte welkom!

Werken met je paard: écht leuk!

Zaterdag 8 juni: Working Equitation (WE) wedstrijd in Kootwijkerbroek. Eerst even de mooie locatie en dito paarden bekijken, de ontspannen sfeer proeven en een fris glaasje nattigheid op het hoog gelegen terras nuttigen. Daarna richting terrein voor wat proeven en trails. Het eerste dat opvalt: de paarden worden gekeurd, zowel voor als na de wedstrijd. Net als bij eventing. Dat is alvast een goede zaak!

Het is warm, zeg maar gerust snikheet en ik ben niet jaloers op de paarden, noch op de ruiters. Onvoorbereid – zonder zonnebril – nestel ik me gedwee op een bankje naast de bak. Filmen en fotograferen blijken geen sinecure. Op het schermpje van mijn huis-tuin-en-keuken-camera zie ik voornamelijk de reflectie van mijn tegen de zon dichtgeknepen ogen. Het moet dus een beetje op de gok.

Dromen
De dag vordert, de proeven en trails zijn leuk om naar te kijken en stiekem droom ik al van eigen deelname. Dikke, gespierde billen, zo’n prachtig ingevlochten, opgebonden staart en een flitsende, stoere Valéo die de rest te snel af is. Maar zo ver is het nog lang niet. Working Equitation past weliswaar goed bij een Camargue, maar dat wil nog niet zeggen dat e.e.a. vanzelf gaat.

Dressuur, (speed)trail en veedrijven
Een wedstrijd heeft gewoonlijk 4 onderdelen: een dressuurproef, een obstakelparcours gereden op stijl (de trail), hetzelfde parcours maar dan gereden op tijd (de speedtrail) en het veedrijven. Vandaag zien we de dressuurproef en de (speed)trail op 3 niveaus: instap, beginnend en gevorderd. Er wordt nog maar weinig met één hand gereden, valt me op. Dat zal wel voor de hoogste niveaus zijn, neem ik aan.

Hoe dan ook, de WE-sport, in Nederland nog in de kinderschoenen, ziet er aangenaam uit. En tegen de tijd dat we met onze Camargues ‘klaar zijn voor de start’ gaat het wellicht al wat meer richting het Duitse niveau, waar WE al veel groter is. Dat wordt dus flink oefenen en geen stappen overslaan. Maar nu zijn we hier. En dat wil ik even met je delen door je onderstaande fragmenten te laten zien. Ter verduidelijking: WE1 = instap/jeugd, WE2 = beginners, WE3 = gevorderden.

Filmpjes!
WE3 dresuur
http://youtu.be/xsV1eIf-mkU
http://youtu.be/JwTFBRZQq-w
http://youtu.be/07ynsK-JIaA
http://youtu.be/q4QV5tqRRZI

WE2 dressuur
http://youtu.be/jSCikIbjUlM
http://youtu.be/7BAjs6BZnk8
http://youtu.be/3rWFyjFKF9M

WE2 trail
http://youtu.be/pLDruYP8Moo
http://youtu.be/dZRml4abTUs

WE1 trail
http://youtu.be/yFzkS2yshKs

Kijk ook even op de website van vereniging WEH. Daar vind je een aantal proeven, om een idee te krijgen: http://www.workingequitationholland.nl/proeven.html

Natuurlijk vind ik persoonlijk de speedtrail het leukst, zeker als je er al wat bedrevener in bent zoals deze Duitse dame: http://youtu.be/5I8fXjTrF80

En het werken met vee is in Nederland ook nog niet actueel, al zul je hier ook niet zo snel het ruige werk uit de Camargue aantreffen: http://youtu.be/GnD1tzCZcQI

Zelf les nemen?
Tja, dromen is één, ernaartoe werken is twee. Maar waar kun je les krijgen? WE is nog vrij klein en het aantal instructeurs/instructrices is dun gezaaid. Toch zijn er mogelijkheden. Informeer eens bij WE Holland http://www.workingequitationholland.nl/.

Bonne chance à tous!

Naar de Camargue voor Brooke Hospital!

Trektocht naar Saintes-Maries-de-la-Mer 


In het voorjaar van 2013 wil ik met mijn Camarguepaarden Aroha en Tchita en mijn hond Tess een tocht naar de Camargue maken. Op de eerste plaats omdat ik aandacht wil vragen voor Brooke Hospital. Brooke geeft veterinaire hulp aan werkdieren en voorlichting aan eigenaren in landen als Pakistan, India en Egypte. Hiermee zorgen ze ervoor dat de paarden en ezels gezond zijn en hun werk voor hun eigenaren goed kunnen doen. Kijk op www.brooke.nl voor meer informatie.

De werkdieren moeten dagelijks met hun eigenaren veel zware kilometers afleggen. Met mijn trektocht van zo´n 2,000 kilometer wil ik daar aandacht voor vragen.

Als mijn paarden in goede conditie zijn, vertrek ik ergens in april of mei en – als alles goed loopt – ben ik begin juli weer terug in Dwingeloo. Ik ben van plan om net over de Franse grens te beginnen met lopen, vanaf daar naar de Camargue is het zo`n 800 kilometer. Na een rustperiode in de Camargue wil ik de terugweg helemaal zonder ´diesel´ afleggen. Dat is ongeveer 1.300 kilometer, in totaal dus ruim 2.000 heen en terug.

Om mezelf goed voor te bereiden ben ik op zoek naar zo veel mogelijk adressen waar ik tijdens mijn reis zou kunnen overnachten. Ik reis met een klein tentje dus ik heb niet veel meer nodig dan een weiland waar ik en mijn paarden kunnen overnachten. Maar ik heb wel heel veel plekken nodig voordat ik in de Camargue ben! Iedereen die een plekje weet of ervaring heeft met campings met weidegang voor paarden, ik hoor het heel graag!

Als je mij graag wilt sponsoren en daarmee Brooke wilt ondersteunen of plekken weet waar ik zou kunnen overnachten stuur me dan even een mailtje via info@nh-aroha.com.

Alvast heel veel dank voor jullie hulp!
Jorine, Aroha, Tchita en Tess

Camarguefestijn op 15, 16 en 17 februari!

Elk jaar in februari staat Saintes-Maries de la Mer drie dagen lang in het teken van het Camarguepaard. Le Salon du Cheval Camargue – kortweg ‘CAMAGRI’ – is het grootste evenement met Camarguepaarden en vindt in 2013 plaats op 15, 16 en 17 februari.

no images were found

Keuringen, wedstrijden, demonstraties, een heus Zuid-Frans strodorp (met zadels, hoofdstellen, zadeldekjes, kleding en vele andere snuisterijen), veedrijven (spectaculair!); alles dat met het Camarguepaard te maken heeft, vind je hier. En uiteraard zijn er heel veel fokkers aanwezig, je kunt er dus direct een eigen exemplaar bemachtigen of alvast even kijken welke bloedlijn je het meest aanspreekt.

Aangezien ‘Le Salon CAMAGRI’ veel bezoekers trekt, zitten de hotels, pensions en dergelijke vrijwel altijd overvol. Heb je dus zin om het eens mee te maken, wacht dan niet te lang met het boeken van vlucht en verblijfplaats. Vluchten boek je het best op Montpellier (40 km van Saintes-Maries de la Mer), Nîmes (45 km) of Avignon (63 km). Hotels zijn er volop. Oh ja, een oerhollands prettig detail: de toegang is gratis!

Meer informatie (in het Frans) vind je hier: http://www.aecrc.com/camagri/index.php.